Het midden...
Blijf op de hoogte en volg Hans
28 Februari 2015 | Nieuw Zeeland, Aoraki Mount Cook
Kiora!
Het is even geleden na mijn laatste bericht. Vandaar nu een wat langer verhaal van de afgelopen maand... Na het surfen ben ik richting Taupo gegaan om vanaf daar de Tongariro crossing te doen. Ze zeggen dat het een van de mooiste eendaagse hikes is die er is. Ze hebben dit landschap gebruikt om Modor uit Lord of de Rings te filmen. Vrijdagavond laat kwam ik aan in het hostel. Toen ik daar aankwam ontmoette ik vier jongens die brood aan het smeren waren voor de volgende dag voor de crossing. Ze bleken nog een plek in de auto te hebben en ik kon mee! Dat scheelde me $55 voor de shuttle! Ze boden me ook aan om naar de supermarkt te rijden voor boodschappen en ik mocht rijden. Uiteraard gingen de hele tijde ruitenwissers aan en niet de richtingaanwijzers :) De crossing was heel mooi en we zijn Mount Doom op geklommen (vulkaan uit Lord of the Rings). Het was 2,5 uur omhoog over gravel en rotsen, maar het uitzicht was zo mooi daar!
Na Taupo wilde ik naar de glow worms in Waitomo gaan, maar er waren geen bussen om daar te komen dus besloot ik te gaan liften, maar tijdens de boodschappen kwam ik de jongens van de crossing tegen die ook naar Waitomo gingen. De wereld toch heel klein te zijn. In Waitomo zijn grotten waar glow worms leven. Ik ben met een wetsuit het ondergrondse waternetwerk ingegaan en daar was het alsof je naar een sterrenhemel met groene sterren keek!
Daarna ben ik langs de westkust naar Wellington (de hoofdstad) gegaan om die te zien. In de bus kwam ik een jongen tegen waarmee ik gesurft had en waarmee Wellington mee ben gaan ontdekken. Er is daar zoveel wind dat mensen daar niet zeilen: veel teveel wind. Het was een veel fijnere stad dan Auckland en voelde Europees aan, maar Nieuw-Zeeland is niet het land om steden te bezoeken, er zijn hier betere dingen te doen.
Met een veerboot arriveerde ik op het zuider eiland. Ik heb nog vijf trips met de bus over en ik ga proberen niet meer nodig te hebben, vandaar dat het tijd was geworden voor liften. Goed voorbereid met mijn stukje karton begon ik aan de zijkant van de weg mijn bordje te schijven, maar terwijl ik aan het schrijven was stopte er een auto en hij vroeg me of ik naar het zuiden moest, wat uiteraard het geval was want er zijn daar niet veel meer opties. Ik had gehoord dat liften hier makkelijk is, maar dit had ik ook weer niet verwacht. De tandarts bracht me naar Kaikoura en bood me zelf nog aan om bij hem te slapen als ik op zoek was waar hij woonde. Onderweg zijn we nog gestopt voor een zeehonden kolonie met heel veel baby's. Hij was erg relax en vriendelijk! In Kaikoura heb ik een cruise gedaan om met de Dusky dophins te zwemmen. Het was zo mooi. Snorkelend zwommen we met een groep van ongeveer 70. Ze waren nieuwsgierig en kwamen tot op 30 cm. Daarna hebben we nog een groep van ongeveer 300 dolfijnen gezien die allemaal aan het spelen waren. Het zijn de mest speelse dolfijnen en deden allerlei flops en salto. Zelfs eentje een hele salto 10m van de boot. Het was geweldig om te zien. Als je ze ziet lijken het echt slimme dieren.
Omdat ik over twee weken terug in het noorden moet zijn voor de Abel Tasman walk, een van de negen Great Walks in Nieuw-Zeeland. Vandaar dat ik nu rondom naar het zuiden ga reizen en daarna weer terug. Ik zal toch wel weer terug komen over een maand...
Ik had gehoord dat vlak bij Mount Cook (hoogste berg in NZ) een hut (Mueller hut) in de bergen was met een geweldig uitzicht. Vandaar dat ik de hut boekte en naar Mount Cook village liftte. Toen ik daar aankwam was het weer zo slecht dat ik niet kon gaan: wind van 100 km/uur en sneeuw bij de hut (1800m) en dikke mist die de palen die de route aangaven onzichtbaar maakte. Het leek mij verstandig de 4 uur lange klim (maar 5 km) uit te stellen. Later hoorde ik dat twee mensen twee dagen daarvoor moesten worden gered met onderkoelingen een gebroken enkel: goede beslissing om niet te gaan :) Ik ben gefascineerde geraakt door dit klimmen en de bergen door de verhalen hier in het visitors center. Ik moet hier terugkomen als je iets kan zien!
Daarna ben ik naar Queenstown afgereisd, de stad van spectaculaire sporten: bungy jumpen en skydiven is wat iedereen hier doet. Het is mij alleen veel te duur. Het is een fijne stad en ik heb er een paar mooie dagen aan het meer gehad.
Langzamerhand komt de Abel Tasman track eraan dus ik ga langs de westkust terug omhoog. Liften is hier wat lastiger want soms is er vijf minuten geen auto op de snelweg, maar met een max van 40 minuten wachten gaat het toch heel vlot. Doordat veel toeristen mij voor een lift nemen, kan ik ook meeliften met alle stops die zij maken: het is zoveel leuker, sneller en goedkoper dan de bus! Onder de stops: Franz Jozef glacier en een meer waarin je de weerspiegeling van Mount Cook kan zien.
De dag voor de walk was ik in Westport aanbeland. De volgende dag een boodschappen gedaan en toen begonnen met liften. Het bleek erg ambitieus, maar om kwart over vijf was ik bij de start van de track. Toen ik bij de eerste van de vier hutten aankwam na een hoor van vier uur was de zon aan het ondergaan. Ik had het gehaald! De hike van vijf dagen was alsof je door het paradijs liep. Witte stranden, turquoize zee en regenachtig woud. Het enige wat de rust verstoorde waren sand flies. Vliegen die steken en meer kriebelen dan muggenbeten en wel drie weken kunnen blijven kriebelen. Na deze beesten ben ik anders tegen muggen aan gaan kijken.
Na de track wilde ik liften dus heb ik een duik in een waterval genomen om niet zo erg te stinken. Dit maal werd me duidelijk waarom het hitch hiken wordt genoemd: ik heb twee uur over landweggetjes gelopen en maar twee auto waar geen plek voor mij was hadden gepasseerd. Op de kruising van een iets grotere weg stopte de eerste auto en kon ik naar Nelson liften.
Ik begin het hiken echt leuk te vinden hier. Hoe moeilijker en zwaarder het wordt hoe beter. Het een Fransaise ben ik naar Saint Arnaud gelift om de Neslon lakes te ontdekken. Daar hebben we een tweedaagse tocht gedaan naar Angulus lake. De eerste dag was 6 uur lopen. Eerst 1000 meter klimmen tot 1600m en dan 3 uur over een bergrug lopen. De hutten zijn hier geweldig, ze zijn ruim en op adembenemende plekken. De volgende dag kwamen na 6 uur bij een hut bij het meer aan. We moesten nog anderhalf uur wachten op de watertaxi, maar een familie die daar een picknick hield wilde ons wel een lift geven in hun boot. Dus een kwartier, en 50 km/uur terug over het meer! Boat hitching kan ook van mijn lijstje af!
Op weg naar Arthur's pass kregen we een lift van een 50 ton truck die melk vervoerde. Ook de truck met aanhanger in een bergpas is afgevinkt ;) Daar zijn we avalache peak opgeklommen. De tracks beginnen echt stijl te worden (nee pap, niet langs een afgrond ;) ) wat het echt een uitdaging maakt! Nu schrijf ik dit op 1800 meter in de Mueller hut! Het uitzicht hier in de hut is zo geweldig. Waar je kijkt zie je besneeuwde bergen en glaciers. Het heeft hier lang niet geregend dus de manier om aan water te komen is sneeuw te smelten. Ik ben heel blij dat ik hier teruggekomen ben en de klim nu echt kon doen. De eerste anderhalf uur was een lange trap van 500 meter hoog en daarna was het de rotsen klauteren voor de rest van de trip. De rest van mijn verblijf hier wil ik meer meerdaagse tochten gaan maken in de bergen. Het is onverwacht leuk!
1 maart ga ik de Kepler track doen, een andere Great Walk.
De mensen hier zijn wel relaxt. Ze nemen de tijd voor alles en werk is veel minder belangrijk dan in Europa. Dit is ook denk ik de rede waarom liften zo makkelijk is. Ze vinden het leuk om met je te praten en het maakt ze niet uit dat het twee minuten langer duurt. Tot nu toe hebben ze heel vaak bij een view point gestopt voor mij of me bij mijn hostel gedropt. Als het laat wordt en ik moet nog ver geven ze me hun adres voor het geval ik geen lift kan vinden. Ik hoop dat ik deze mentaliteit ook mee naar Nederland kan nemen.
Excuus voor mijn lange verhaal, maar ik ben nu weer in het heden aan het schrijven :)
Liefs Hans
p.s. Lan: ik heb hier al achter heel veel vlinders aan gerend of juist lang stilgestaan en gehoopt dat ze dicht bij landen, maar het is nog niet echt zinvol gebleken. Ik moet mijn techniek toch aanpassen voor ik je een foto van een vlinder kan leveren. Een ander insect was welwillender en heb ik wel kunnen fotograferen.
Het is even geleden na mijn laatste bericht. Vandaar nu een wat langer verhaal van de afgelopen maand... Na het surfen ben ik richting Taupo gegaan om vanaf daar de Tongariro crossing te doen. Ze zeggen dat het een van de mooiste eendaagse hikes is die er is. Ze hebben dit landschap gebruikt om Modor uit Lord of de Rings te filmen. Vrijdagavond laat kwam ik aan in het hostel. Toen ik daar aankwam ontmoette ik vier jongens die brood aan het smeren waren voor de volgende dag voor de crossing. Ze bleken nog een plek in de auto te hebben en ik kon mee! Dat scheelde me $55 voor de shuttle! Ze boden me ook aan om naar de supermarkt te rijden voor boodschappen en ik mocht rijden. Uiteraard gingen de hele tijde ruitenwissers aan en niet de richtingaanwijzers :) De crossing was heel mooi en we zijn Mount Doom op geklommen (vulkaan uit Lord of the Rings). Het was 2,5 uur omhoog over gravel en rotsen, maar het uitzicht was zo mooi daar!
Na Taupo wilde ik naar de glow worms in Waitomo gaan, maar er waren geen bussen om daar te komen dus besloot ik te gaan liften, maar tijdens de boodschappen kwam ik de jongens van de crossing tegen die ook naar Waitomo gingen. De wereld toch heel klein te zijn. In Waitomo zijn grotten waar glow worms leven. Ik ben met een wetsuit het ondergrondse waternetwerk ingegaan en daar was het alsof je naar een sterrenhemel met groene sterren keek!
Daarna ben ik langs de westkust naar Wellington (de hoofdstad) gegaan om die te zien. In de bus kwam ik een jongen tegen waarmee ik gesurft had en waarmee Wellington mee ben gaan ontdekken. Er is daar zoveel wind dat mensen daar niet zeilen: veel teveel wind. Het was een veel fijnere stad dan Auckland en voelde Europees aan, maar Nieuw-Zeeland is niet het land om steden te bezoeken, er zijn hier betere dingen te doen.
Met een veerboot arriveerde ik op het zuider eiland. Ik heb nog vijf trips met de bus over en ik ga proberen niet meer nodig te hebben, vandaar dat het tijd was geworden voor liften. Goed voorbereid met mijn stukje karton begon ik aan de zijkant van de weg mijn bordje te schijven, maar terwijl ik aan het schrijven was stopte er een auto en hij vroeg me of ik naar het zuiden moest, wat uiteraard het geval was want er zijn daar niet veel meer opties. Ik had gehoord dat liften hier makkelijk is, maar dit had ik ook weer niet verwacht. De tandarts bracht me naar Kaikoura en bood me zelf nog aan om bij hem te slapen als ik op zoek was waar hij woonde. Onderweg zijn we nog gestopt voor een zeehonden kolonie met heel veel baby's. Hij was erg relax en vriendelijk! In Kaikoura heb ik een cruise gedaan om met de Dusky dophins te zwemmen. Het was zo mooi. Snorkelend zwommen we met een groep van ongeveer 70. Ze waren nieuwsgierig en kwamen tot op 30 cm. Daarna hebben we nog een groep van ongeveer 300 dolfijnen gezien die allemaal aan het spelen waren. Het zijn de mest speelse dolfijnen en deden allerlei flops en salto. Zelfs eentje een hele salto 10m van de boot. Het was geweldig om te zien. Als je ze ziet lijken het echt slimme dieren.
Omdat ik over twee weken terug in het noorden moet zijn voor de Abel Tasman walk, een van de negen Great Walks in Nieuw-Zeeland. Vandaar dat ik nu rondom naar het zuiden ga reizen en daarna weer terug. Ik zal toch wel weer terug komen over een maand...
Ik had gehoord dat vlak bij Mount Cook (hoogste berg in NZ) een hut (Mueller hut) in de bergen was met een geweldig uitzicht. Vandaar dat ik de hut boekte en naar Mount Cook village liftte. Toen ik daar aankwam was het weer zo slecht dat ik niet kon gaan: wind van 100 km/uur en sneeuw bij de hut (1800m) en dikke mist die de palen die de route aangaven onzichtbaar maakte. Het leek mij verstandig de 4 uur lange klim (maar 5 km) uit te stellen. Later hoorde ik dat twee mensen twee dagen daarvoor moesten worden gered met onderkoelingen een gebroken enkel: goede beslissing om niet te gaan :) Ik ben gefascineerde geraakt door dit klimmen en de bergen door de verhalen hier in het visitors center. Ik moet hier terugkomen als je iets kan zien!
Daarna ben ik naar Queenstown afgereisd, de stad van spectaculaire sporten: bungy jumpen en skydiven is wat iedereen hier doet. Het is mij alleen veel te duur. Het is een fijne stad en ik heb er een paar mooie dagen aan het meer gehad.
Langzamerhand komt de Abel Tasman track eraan dus ik ga langs de westkust terug omhoog. Liften is hier wat lastiger want soms is er vijf minuten geen auto op de snelweg, maar met een max van 40 minuten wachten gaat het toch heel vlot. Doordat veel toeristen mij voor een lift nemen, kan ik ook meeliften met alle stops die zij maken: het is zoveel leuker, sneller en goedkoper dan de bus! Onder de stops: Franz Jozef glacier en een meer waarin je de weerspiegeling van Mount Cook kan zien.
De dag voor de walk was ik in Westport aanbeland. De volgende dag een boodschappen gedaan en toen begonnen met liften. Het bleek erg ambitieus, maar om kwart over vijf was ik bij de start van de track. Toen ik bij de eerste van de vier hutten aankwam na een hoor van vier uur was de zon aan het ondergaan. Ik had het gehaald! De hike van vijf dagen was alsof je door het paradijs liep. Witte stranden, turquoize zee en regenachtig woud. Het enige wat de rust verstoorde waren sand flies. Vliegen die steken en meer kriebelen dan muggenbeten en wel drie weken kunnen blijven kriebelen. Na deze beesten ben ik anders tegen muggen aan gaan kijken.
Na de track wilde ik liften dus heb ik een duik in een waterval genomen om niet zo erg te stinken. Dit maal werd me duidelijk waarom het hitch hiken wordt genoemd: ik heb twee uur over landweggetjes gelopen en maar twee auto waar geen plek voor mij was hadden gepasseerd. Op de kruising van een iets grotere weg stopte de eerste auto en kon ik naar Nelson liften.
Ik begin het hiken echt leuk te vinden hier. Hoe moeilijker en zwaarder het wordt hoe beter. Het een Fransaise ben ik naar Saint Arnaud gelift om de Neslon lakes te ontdekken. Daar hebben we een tweedaagse tocht gedaan naar Angulus lake. De eerste dag was 6 uur lopen. Eerst 1000 meter klimmen tot 1600m en dan 3 uur over een bergrug lopen. De hutten zijn hier geweldig, ze zijn ruim en op adembenemende plekken. De volgende dag kwamen na 6 uur bij een hut bij het meer aan. We moesten nog anderhalf uur wachten op de watertaxi, maar een familie die daar een picknick hield wilde ons wel een lift geven in hun boot. Dus een kwartier, en 50 km/uur terug over het meer! Boat hitching kan ook van mijn lijstje af!
Op weg naar Arthur's pass kregen we een lift van een 50 ton truck die melk vervoerde. Ook de truck met aanhanger in een bergpas is afgevinkt ;) Daar zijn we avalache peak opgeklommen. De tracks beginnen echt stijl te worden (nee pap, niet langs een afgrond ;) ) wat het echt een uitdaging maakt! Nu schrijf ik dit op 1800 meter in de Mueller hut! Het uitzicht hier in de hut is zo geweldig. Waar je kijkt zie je besneeuwde bergen en glaciers. Het heeft hier lang niet geregend dus de manier om aan water te komen is sneeuw te smelten. Ik ben heel blij dat ik hier teruggekomen ben en de klim nu echt kon doen. De eerste anderhalf uur was een lange trap van 500 meter hoog en daarna was het de rotsen klauteren voor de rest van de trip. De rest van mijn verblijf hier wil ik meer meerdaagse tochten gaan maken in de bergen. Het is onverwacht leuk!
1 maart ga ik de Kepler track doen, een andere Great Walk.
De mensen hier zijn wel relaxt. Ze nemen de tijd voor alles en werk is veel minder belangrijk dan in Europa. Dit is ook denk ik de rede waarom liften zo makkelijk is. Ze vinden het leuk om met je te praten en het maakt ze niet uit dat het twee minuten langer duurt. Tot nu toe hebben ze heel vaak bij een view point gestopt voor mij of me bij mijn hostel gedropt. Als het laat wordt en ik moet nog ver geven ze me hun adres voor het geval ik geen lift kan vinden. Ik hoop dat ik deze mentaliteit ook mee naar Nederland kan nemen.
Excuus voor mijn lange verhaal, maar ik ben nu weer in het heden aan het schrijven :)
Liefs Hans
p.s. Lan: ik heb hier al achter heel veel vlinders aan gerend of juist lang stilgestaan en gehoopt dat ze dicht bij landen, maar het is nog niet echt zinvol gebleken. Ik moet mijn techniek toch aanpassen voor ik je een foto van een vlinder kan leveren. Een ander insect was welwillender en heb ik wel kunnen fotograferen.
-
28 Februari 2015 - 13:52
Amoz:
Hans, fantastisch te lezen over je avonturen. Ik kan niet ontkennen dat er een lichtelijk gevoel van jaloezie bij mij ontstaat haha. Veel plezier nog de laatste maand! -
28 Februari 2015 - 15:31
Desiree :
Heerlijk Hans, zo'n super relaxte vakantie. Geniet van je laatste weken!
groetjes, Desiree -
28 Februari 2015 - 16:25
Oma:
Lieve oudste kleinzoon, Fijn dat je zo geniet en dat mijn feuilleton zo`n gezellig en ook spannend verloop heeft .Weet je hoe de lifters die na de tweede wereldoorlog liftend rondtrokken werden genoemd? Biappers (bond van internationale autoparasieten ),je ging dan ook niet liften maar biappen.Dat biappen doe ik inmiddels niet meer en ben per trein voor de crocusvakantie ,met Maarten , Dee,Noor en Daan,naar Hoog Vaals (Landal Park) gereden.Echt Hollands voorjaarsweer met ook heel wat zon .Mijn tuin staat nu vol sneeuwklokjes en crocussen,dus erg winters is het niet meer.Na de gezellige vakantie ben ik vandaag aan het uitpuffenen ,werd ook nog verrast door jouw reisverslag ,mijn dag kan niet meer stuk ! De foto`s zijn indrukwekkend en geven een goede indruk van jouw N.Z. rondreis .Bedankt Hans !Heel veel liefs voor de komende weken en een dikke meelknuffel van Oma -
28 Februari 2015 - 18:49
Liesbeth:
Hoi Hans, wat een mooie reis maak je , ik heb genoten van je verslag!
Heerlijk al die foto's te zien , echt genieten .
Mocht je nog langs Alfred willen , zijn adres is alfredb@hawk.hohepa.org.nz.
Hohepa is het instituut waar hij werkt.
Ik ga weer verder met het opruimen van mijn computer .. -
01 Maart 2015 - 13:38
Eveline Sr:
waauw Hans!! Wat een superreis ben je aan het maken!
Wat zal het ooit weer wennen zijn voor je hier in dit kikkerlandje..
Ongelooflijk hoeveel je al hebt ondernomen: de natuur moet daar zo fascinerend zijn..
Foto's van Lisette waren onwerkelijk mooi..maar Tet had (te) weinig tijd voor Nieuw Zeeland uitgetrokken...
Ik zal je site doorsturen naar Tees, Beer en Tet!
Blijf zo genieten!
Liefs Eveline sr -
01 Maart 2015 - 14:22
Koos:
Hans wat een mooie reis maak je er van! Blijf genieten!
Groet
Koos -
01 Maart 2015 - 15:07
Lan:
Lieve Hans,
Wat een prachtige foto's. Je twee tante's zijn blij dat je het van hut naar hut trekken weet te waarderen. Dat weegt wel tegen de ontbrekende vlinderfoto op. Geniet van alle trekkings die nog gaan komen.
Liefs, ook van Heef -
04 Maart 2015 - 02:03
Loes:
Hans, wat 'n heerlijke verhalen! Wat goed dat je Groningen even hebt ingeruimd voor deze geestverruimende ervaring.... Was de wereld in onze studiejaren ook maar zo "klein" geweest. Hou ons ook van de rest op de hoogte en blijf genieten!! -
07 Maart 2015 - 10:59
Eveline (jr.):
Sorry hoef je niet te zeggen, had nog wel langer willen lezen;) Wat een heerlijkheid, fijn in relativering met het salamibusje... Geniet van je hikes! Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
